Park pamięci, Groblice

Krzyż – oprawa

Stan drewna, jego faktura, pęknięcia wskazują na długi przebyty czas istnienia krzyża. Demonstruje on przeszłe użytkowanie terenu. Podkreśla przeszłość.

Chcąc nawiązać do dawnego charakteru miejsca zamierza się, oprócz umieszczenia krzyża na geometrycznym środku dawnego cmentarza, zachować i wykorzystać istniejące drewno elementu. W tym celu drewno umieszcza się w stalowej konstrukcji, która będzie tworzyć ramę, formę dla krzyża. Wewnątrz tej formy umieszcza się drewniany istniejący krzyż. Pozwala się na dalsze naturalne próchnienie i rozkład drewna. Użycie procesu rozkładu drewna jako środka wyrazu artystycznego podkreśla proces przemijania oraz przemianę terenu z historycznego cmentarza na teren z dużym potencjałem biocenotycznym służący do biernej rekreacji.

Rama do nagrobków

Chcąc nadać rangę widocznym grobom i ich elementom zakłada się dodanie subtelnej ramy metalowej wzdłuż dwóch krawędzi nagrobków. Element ten dodany przy każdej mogile, przez swój regularny kształt, będzie wpływaj na spójność widoku. Jednoczenie wyróżni mogiły podkreślając subtelnie ich lokalizację. Metal, z których planuje się wykonać ramę, podkreśla odmienność materiałów, z których wykonane były nagrobki w przeszłości. Równolegle materiał ten stworzy elegancki, reprezentacyjny i dyskretny akcent. Dodatkowo zakłada się dodanie do ram subtelnej powierzchni lustrzanej, która w widoku tworzyć będzie wyróżnik przestrzeni, wykreowany w myśl tworzenia formy typu Land Art. Delikatne odbicia stworzą w przestrzeni dyskretny, ale i zarazem monumentalny charakter strefy pamięci.

Teren to częściowo pozostałości dawnego cmentarza założonego w 1880 roku. Połowa terenu, poza strefą ochrony konserwatorskiej, nie zachowała cennych historycznych elementów zieleni. Ostatni pochówek miał miejsce ponad 50 lat temu. Dawny układ cmentarza dzielił przestrzeń na cztery kwatery z centralnym krzyżem. Obecnie nie jest widoczny. Zachowane elementy to drewniany krzyż i groby (I-VIII). Najstarsza kwatera znajdowała się na południowo-zachodniej stronie. Cmentarz prawdopodobnie przestał funkcjonować na kwaterze nr 2 (północno-zachodniej) w latach 60. XX wieku.

W strefie cmentarnej podkreśla się nastrojowość miejsca tworzoną przez istniejące drzewa, historycznie centralnie usytuowany krzyż i niskie rośliny runa. Strefa przeznaczona jest do rekreacji biernej, kontemplacji, obserwacji przyrody i komunikacji.

Strefa rekreacji oddzielona jest młodnikiem z topoli osiki, który stanowi bufor pomiędzy tym, co sacrum i profanum. Obszar strefy tworzony jest z myślą o rekreacji czynnej mieszkańców. Charakter miejsca określa otwarty teren, duża ilość światła, mała ilość drzew i widoki na sąsiedni krajobraz z zadrzewieniami śródpolnymi.